Een kale vlakte met een boom en twee mannen. Estragon en Vladimir brengen hun tijd door met wachten. Zij vullen de tijd op met gesprekken over pijnlijke voeten, een boom, een peen, maar vooral over Godot, de man op wie zij wachten. Wie hij is en waarom zij op hem wachten is en blijft onbekend. Zij wachten op Godot, dat is alles. Pozzo en Lucky zijn toevallige passanten die enige tijd bij Estragon en Vladimir blijven. Pozzo sleurt de met bagage volgepakte Lucky aan een touw om zijn nek achter zich aan. Volgens Pozzo laat Lucky zich door hem als een hond behandelen omdat hij graag bij Pozzo wil blijven. Als Lucky na lang aandringen het bevel "Denk!" opvolgt, begint hij een monoloog over God, de mens en tennis.
Kort nadat Pozzo en Lucky weer zijn vertrokken, komt er een jongetje met een boodschap van meneer Godot. Vanavond komt hij niet, maar morgen zal hij zeker komen. Estragon en Vladimir besluiten onderdak te zoeken. De volgende dag komen ze op dezelfde plek weer samen. Estragon is in elkaar geslagen. Ze praten over de gebeurtenissen van de vorige dag, over de moeilijkheid om bij elkaar te blijven en over de boom die ineens bladeren heeft gekregen. Estragon kwam zonder schoenen; ze stonden er nog, maar hij herkent ze niet als de zijne. Ze vinden Pozzo's hoed en doen een wisseltruc met de hoeden. Ze spelen "Pozzo en Lucky". Dat tweetal komt ook vandaag voorbij. Pozzo is inmiddels blind en Lucky loopt nu vóór hem, bepakt en beladen en voortgejaagd door Pozzo's zweep. Als ze weer vertrokken zijn, komt dezelfde jongen van de vorige dag om te zeggen dat meneer Godot vanavond niet meer komt, maar morgen zeker wel. Nadat ze, net als gisteren, hebben overwogen zichzelf op te hangen aan de boom, besluiten ze alsnog te gaan.