| Rechten aan te vragen bij: | www.stichtingbredero.nl |
| Verplichte afname: | 3 stuks (tenzij bijbestelling of digitaal manuscript) |
| # Pagina's: | 20 |
| Decor (toelichting): | toneel/podium |
Van der Velden, een toeschouwer in de zaal, klaagt over het feit dat de geplande lunchpauzevoorstelling te laat begint en de werkelozen in de zaal niet aan het solliciteren zijn. Overigens heeft hij de voorstelling al gezien, maar die schoot hem in het verkeerde keelgat. Er werden alleen maar excessen (zoals junks en werkelozen) besproken of bezongen, terwijl 'de gewone man' (hijzelf) werd doodgezwegen. Van der Velden neemt nu wraak door doelbewust de theatrale spelregels te komen verstoren. Als op het toneel bijvoorbeeld de telefoon gaat, neemt hij die op. Aan de lijn een zakenrelatie die bang is zijn/haar baan te verliezen (in het kader van bezuiniging en reorganisatie) als de order niet doorgaat die Van der Velden had toegezegd. Inmiddels is de conferencier opgekomen en er ontstaat een discussie over spel en werkelijkheid (de collega aan de telefoon was slechts een bandje), die uitmondt in ruzie. Van der Velden moet het podium verlaten en de voorstelling begint opnieuw. Centraal staat dit keer 'de gewone man' die al 34 jaar op dezelfde stoel zijn werk doet, maar die tegelijk ontslag boven het hoofd hangt. Van der Velden voelt zich direct aangesproken, raakt in verwarring, biedt onder meer zijn diensten aan als assistent-conferencier en speelt nogmaals de telefoon-act. Nauwelijks heeft hij telefonisch de baan van zijn zakenpartner gered door de order te plaatsen of hij krijgt van de conferencier te horen dat het ditmaal niet om een bandje ging. Het telefoontje was echt. Voor het bedrijf van Van der Velden (dat óók moet bezuinigen en reorganiseren) is de geplaatste order waarschijnlijk een mooie aanleiding hem te ontslaan. "Dan kunt u morgen meteen gaan solliciteren", aldus de opgeluchte conferencier.
Belangrijke thema's in deze satire zijn werkeloosheid en gedwongen ontslag wegens reorganisatie. Van der Velden, het prototype van de werkende, in doen en laten vastgeroeste Nederlander, keek 34 jaar lang uit het raam. "Nu zag hij het glas langzaam breken." Daarnaast wordt in dit stuk ook nadrukkelijk een spelletje gespeeld met de begrippen theater en werkelijkheid.
