Saakje woont sinds kort in een bejaardentehuis. Haar hele leven heeft ze op een boerderij gewoond en nu woont ze in een flat waar ze niet eens een lapje grond heeft om haar aardappelen en rode bieten te verbouwen. Ze moet nog wennen in haar nieuwe behuizing, ze kan niet alles een-twee-drie vinden. Soms is ze in de war, dan denkt ze dat ze nog op de boerderij woont en raakt ze een beetje in paniek: “Eerst koffie, dan melken. Hoor de koeien, ze roepen ons. Even wachten jongens, eerst koffie en dan zijn jullie aan de beurt. Koffie... Waar is de keuken? Ze hebben mijn huis veranderd. De keuken is weg. Mijn bed staat in de keuken. Hoe... Nee, nee even nadenken nu. Je bent alleen. Je bent verhuisd, je woont nu in een ander huis. In een bejaardenflat.” De tijd wordt steeds minder een chronologische lijn - de tijd breekt in brokjes en de brokjes dwarrelen door elkaar. Saakje vertelt, over haar man Sybren, over haar kinderen, haar leven op de boerderij, over hoe ze haar man, kort nadat ze van hun tweede bevallen was, dood vond (“Slaapt hij? Ik weet dat hij niet slaapt. Je ligt niet in februari op een stapel bieten te slapen. Ik weet het.”). Saakje's geheugen springt heen en weer tussen nu en vroeger; de tijd daartussen bestaat niet meer en de tijd van nu verdwijnt ook langzaam uit haar bewustzijn. Een onverbiddelijke strijd tegen toenemende dementie.
